Jeugdzorg anders?!
Herken je dat, dat je vol enthousiasme je kinderen hebt gekregen en dat je in de loop der jaren merkt dat het niet altijd even makkelijk is om hen op te voeden? Ik wel! Er zijn dan periodes dat je af en toe eens met een broer of zus of vriend of vriendin spreekt of, als die er zijn, je ouders. Dat kan zeker helpen en dat heb ik zelf ook regelmatig ervaren. Na zo’n gesprek zie je het wel weer zitten en voelde je je bemoedigt om weer door te gaan, iets nieuws uit te proberen of gewoon even niks te doen.
Er zijn ook situaties dat je voor je gevoel helemaal vast zit en dat je als ouder geen uitweg meer ziet. Je houdt het dan toch nog even vol, vaak met gedachtes als: het moet toch lukken; dit kan ik toch wel zelf; ik ken mijn kind het best; ik ga toch geen hulp vragen; zo erg zal het toch niet zijn; wie krijg ik dan hier in huis; is er wel een klik; en wat als… etc.’ Als je dan uiteindelijk over al je eigen opgeworpen barrières heengestapt bent en de telefoon hebt gepakt om hulp te vragen………… wachtlijst!
En als je dan je daardoorheen hebt geworsteld staat de hulpverlener voor de deur. Maar wacht eens, je had toch een vrouw gevraagd en nu staat daar een jonge vrolijke man voor de deur.
Als moeder en pleegmoeder met nu zo’n 36 jaarervaring in de jeugdzorg vond ik dat we hier iets aan moesten doen. Daarom heb ik een matchingswebsite laten bouwen waarop professionals staan die zelf aangeven voor welke vormen van hulp ze direct beschikbaar zijn.
Voorwaarde voor het krijgen specialistische Jeugdzorg is dat je of een verwijzing van de huisarts hebt of door de gemeente wordt doorgestuurd. We zijn gewend om op internet van alles en nog wat te bestellen. Bij Koel Jeugdzorg en via Koel&Co kun je via de website de profielen van professionals lezen en kun je 2 professionals in je ‘winkelwagentje’ doen. Je krijgt vervolgens de contactgegevens en in een klikgesprek met beide personen bepaal jij samen met de professional met wie je gaat samenwerken. De papieren toestanden worden door een geolied team van de backoffice geregeld zodat de professional direct kan beginnen met de hulp. Dit klinkt goed en dat is het ook en het werkt nu naar tevredenheid van alle betrokkenen al 4 jaar zo.
Maar dan nog iets. We zitten met nog een probleem, een financieel probleem in de Jeugdzorg. Er gaat te veel geld naar de zorg. Daar kunnen we allerlei oorzaken van bedenken en hierover wordt veel gesproken en geschreven in de media maar ik mis er 1. En dat is de mogelijkheid om te kijken daar waar het geld, = tijd, besteed wordt. De samenwerking tussen de ouders/jeugdige en de professional. Ik ben van mening dat wanneer ouders en professionals samen hier aandacht voor hebben dat e hier ook invloed op uit kunnen oefenen. Je kunt denken ‘een druppel op de gloeiende plaat’ maar alle kleine beetjes helpen!
Natuurlijk wordt in Nederland de hulp betaald, zo hebben we dit met elkaar bedacht en daar zijn we blij mee. Wat ik binnen het werk meemaak is dat ouders er gewoon niet zijn als er een afspraak is. Dit betekent dat het wel tijd van de hulpverlener kost, dus geld, maar dat er geen werkelijke hulp verleend wordt. Dat ouders hun echtscheidingsperikelen uitvechten door de professional in het gevecht mee te nemen. Welke ‘kant’ kiest zij?
Dat ouders om maar niet met hun eigen ‘zijn’ of invloed op de ontstane opvoedsituatie aan de slag te hoeven eindeloos ingaan op allerlei randzaken. Hierbij is het woord ‘privacy’ sleutelwoord. Ook al houden we ons als organisatie goed aan deze terecht (!!) ingestelde regels dan is het zeer effectief om hier eindeloos tot in alle hoeken en gaten van deze wet op in te gaan en dagelijks te dreigen met klachten, rechtszittingen, etc. Dan is het niet verbazingwekkend dat de zorg langer duurt, dat doelen niet binnen de afgesproken tijd behaald worden en dat professionals opgebrand raken.
We zien daarnaast ook hulpverleners die het lastig vinden om alleen de vraag die bij aanvang gesteld is te ‘beantwoorden’. Onderweg komen er meer vragen van ouders en als ‘hulp’ verlener wil je graag ook met die items aan de slag gaan. Maar is het zo, mogen we ons afvragen, dat het de verantwoordelijkheid is van de hulpverlener om hiervoor te blijven bij het gezin?
Opvoeden is ook een periode van vallen en opstaan. De ouders hebben tools gekregen om de situatie thuis beter het hoofd te bieden. Het is dan ook goed het vertrouwen te laten groeien dat nieuwe vragen mogelijk goed opgepakt kunnen worden met die nieuwe vaardigheden. Natuurlijk kunnen we allerlei ‘ja, maar’ reacties op bovenstaande geven. Wat ik beoog is dat we ons met elkaar verantwoordelijk mogen voelen. Dus ja! Vraag hulp als je dat nodig hebt! Doen! En als je die hulp krijgt wees je er dan van bewust dat de professional er alles aan doet om je constructief ter zijde te staan. En bedenk waar je als ouder zelf je verantwoordelijkheid kunt nemen. Samen moeten we het doen!
